Dziad i Baba to książka dla ceniących metaforyczny język przekazu. Można ją czytać, wybierając losowo jeden z 30 rozdziałów. Wiedza przekazana przypowieściach, pozwala na przebudowę błędnych wzorców zapisanych w podświadomości…
Jeśli jesteś w związku, pozostajesz w relacji z drugim człowiekiem i odczuwasz potrzebę przewartościowania jej, spojrzenia na tę więź z boku, z pewnego dystansu – ta książka jest dla Ciebie!
Dziad i Baba to propozycja wydawnicza dla wszystkich tych, którzy doceniają metaforyczny, gęsty, inteligentny język przekazu, w którym nie ma miejsca na nadmiarowe słowa. Tu każde słowo waży.
Pozwalając sobie na podróż po historiach zapisanych w książce, poznasz Dziada i Babę – parę, która pomimo różnic charakterów wzajemnie wpływała na swój rozwój i rozkwit.
Ponadto dowiesz się:
🔹️komu i dlaczego zależało na utrzymywaniu poczucia winy wszystkich kobiet z rodu Baby
🔹️przeczytasz o traumie zapisanej w pamięci komórkowej, która pragnęła odzyskać wolność
🔹️znajdziesz podpowiedź jak wyrwać się z rąk wewnętrznego krytyka – niechcianego lokatora, odbierającego radość życia.
Możliwe, że w poszczególnych rozdziałach książki odnajdziesz swój związek partnerski, zawodową lub przyjacielską relację – bo książka, choć ubrana w historię związku, mówi o relacjach międzyludzkich.
Dziad i Baba to szansa na:
🔸️ zatrzymanie się i przemyślenie swojej relacji z drugą osobą
🔸️ na autoanalizę
🔸️ na podjęcie próby naprawy tego, co funkcjonuje w związku niewłaściwie…
Recenzję książki Dziad i Baba przygotowaną przez redaktor dr n. hum. Katarzynę Wróbel, można przeczytać poniżej:
Dziad i Baba to druga część serii „Podróże po Głębi”. W założeniu stanowi ona duchowo-energetyczną analizę związku, ma przekazywać duchowe wartości, jak również prezentować wielowarstwowość życia, zdarzeń i relacji.
Głównymi bohaterami są Dziad i Baba – mężczyzna i kobieta. Dziad przepojony jest żółcią, władczością i nierzadko jadem, zaś Baba pozostaje uległa, niekiedy niedostępna i milcząca. Ten dobór postaci potwierdza układ, który bardzo często obserwujemy w rzeczywistych związkach kobiet i mężczyzn, zamkniętych we własnych światach, niechętnych zmianom. Wspólnym celem Dziada i Baby ma być zabicie „goryczy życia”, bohaterowie ci noszą w sobie niewykorzystany potencjał, aby zmienić własne życie, lecz także uczynić egzystencję drugiej osoby lepszą, bardziej znośną, tak aby oboje nauczyli się wzrastać w dobrym – w miłości, w przyjaźni, w dobru i pięknie. A także by pozostali wolni.
Książka Dziad i Baba składa się z prologu, 30 krótkich opowiadań, które można określić mianem przypowieści, powiastek bądź miniatur filozoficznych, obfitujących w metafory, symbole, jak również bogatych w mądrości życiowe, wobec których jednak bardzo często człowiek przechodzi obojętnie w pędzie swojego życia. Książkę wieńczy epilog. Dziad i Baba to szansa na zatrzymanie się i przemyślenie swojej relacji z drugą osobą, na autoanalizę, na podjęcie próby naprawy tego, co funkcjonuje w związku niewłaściwie.
W każdej powiastce autorka konsekwentnie przekonuje, że życie jest wędrówką, że człowiek na ziemi musi nieustannie nad sobą pracować, że nic nie dzieje się przypadkowo, że każde spotkanie z człowiekiem ma swój cel, że ludzie na przestrzeni swojej egzystencji rozwijają się, zmieniają, a dzieje się to szczególnie dynamicznie w relacji z drugim człowiekiem.
Jednocześnie autorka podkreśla, że człowiekowi trudno dokonać w sobie zmian, ponieważ ma wpisany w siebie egocentryzm. Skuteczniejszy rozwój duchowy następuje w relacji z drugą osobą, ponieważ ludzie wzajemnie się motywują, napędzają do działania. Nigdy jednak nie jesteśmy w stanie poznać w pełni drugiego człowieka, dowiedzieć się, co skrywa w swoim wnętrzu, z czym się boryka, dlatego należy zachowywać się wobec niego życzliwie. Często jest nawet tak, że człowiek przez całe życie próbuje poznać samego siebie – przychodzi mu to z trudem, ponieważ praca nad sobą, odkrywanie swoich ciemnych stron nie są czymś komfortowym, wymagają postawienia siebie w prawdzie.
Miniatury filozoficzne pióra Marty Kołodzińskiej prezentują jednocześnie siłę i kruchość ludzkiej egzystencji. Autorka obchodzi się bardzo delikatnie z ludzkimi emocjami, uwydatnia, że w człowieku walczą nieustannie przeciwstawne uczucia, np. gniew i radość. Ludzie z kolei często lubią pielęgnować w sobie bolesną przeszłość, według nich to właśnie ona zapewnia im odczuwanie czegokolwiek, czują wtedy, że żyją. Pewnego dnia jednak umysł staje się już tak zmęczony, że może się jedynie poddać i odpuścić dalsze koncentrowanie się wyłącznie na tym, co było – to zdaniem Marty Kołodzińskiej może stanowić początek czegoś pozytywnego, siłę trzeba bowiem odnaleźć najpierw w sobie. Opowiastki zawierają niezwykle szczegółową analizę emocji, uczuć i zachowań ludzkich w relacji z drugim człowiekiem. Zawarta tu została również jasna, przejrzysta analiza mechanizmów postępowania człowieka zarówno względem siebie, jak i drugiej osoby.
Autorka wielokrotnie podkreśla w różnych miniaturach, że większość problemów w życiu dorosłym to pokłosie nierozwiązanych, nieprzepracowanych traum z dzieciństwa, które mogą niszczyć człowieka przez całe życie, dlatego warto stawić im czoła, poczuć się gorzej, żeby można było w przyszłości poczuć się lepiej, żeby móc wzrastać, pozwolić sobie na rozwój wewnętrzny.
W opowiadaniu Gdy ogień zapali wodę Marta Kołodzińska pokazuje, że niektórzy ludzie gromadzą w sobie wszelkie smutki, żale i zadry, nieświadomie trują się nimi przez całe życie, jak również zatruwają swoich bliskich, karmią się żalem i goryczą. Tymczasem nie można być człowiekiem gąbką, chłonąć od innych złych emocji, niedobrze też obrastać pancerzem obojętności, zagłuszać w sobie własne emocje i uczucia, prowadzi to bowiem do autodestrukcji. W miniaturze Gorzkie pigułki życia zawarta jest myśl, że życie człowieka z założenia nie ma być usłane różami, składa się ono z elementów pozytywnych i negatywnych. Niekiedy gorzkie doświadczenie stanowi dla człowieka jedyny ratunek, pozwala mu bowiem spojrzeć na świat i życie inaczej, jest to również obrona przed zbytnią wygodą życia, konsumpcjonizmem. Jednym z najważniejszych według mnie opowiadań jest Wewnętrzny krytyk. Wewnętrzny krytyk to niechciany lokator, który mieszka w wielu osobach, wywołujący poczucie bezsilności, bezradności, powodujący zamykanie się w sobie, wycofywanie się, izolowanie, niesamowicie męczący i dręczący na każdym kroku. Krytyk wywołuje stopniowy lęk przed życiem, sprawia, że człowiek widzi ludzi i świat jako wrogów. Paradoksalnie lokator ten działa w ten sposób po to, by uchronić człowieka przed porażką, nie pozwala mu jednak żyć w wolności. Okazuje się natomiast, że od tego uciążliwego ciężaru można się uwolnić. Powiastka ta niesie wielką nadzieję i zachętę do odważnego działania.
Dziad i Baba to bardzo wartościowa propozycja wydawnicza dla wszystkich tych, którzy doceniają metaforyczny, gęsty, nieco także poetycki, inteligentny język przekazu, w którym nie ma miejsca na nadmiarowe słowa. Tu każde słowo waży. To książka dla ludzi potrzebujących z jednej strony autorefleksji, jak również spojrzenia z dystansu na ich związek z drugim człowiekiem. Poszczególne powiastki pomogą z pewnością w rozwoju duchowym, we wzmocnieniu świadomości, ale także mogą stać się początkiem przemiany myślenia, próbą zstąpienia do własnej głębi. Przypowieści zawierają mądre rady do wykorzystania w codziennym życiu, aby człowiek mógł funkcjonować w zgodzie ze sobą, z ludźmi i ze światem.
